Stalking Quentin Tarantino

HABANG rumaragasa si bagyong Egay noong August 15, rumagasa din ang pagiging stalker ko nang ma-assign akong mag-cover ng Cinemanila awarding ceremony sa Malacañang.

Hay, siyempre pinaiwan ng guards sa akin sa guardhouse ang camerang dala ko (dahil hindi accredited ng Malacañang Press Corps) kaya no choice ako kundi maupo lang dun at magsulat kung sino nga ba ang mga nanalo.

Dumating ako sa Rizal Hall ng 1:15 p.m. Siyempre, maga-alas tres na nagsimula ang event dahil, gaya nga ng mga nabalita, na-late si Quentin Tarantino at Cinemanila head Tikoy Aguiluz dahil na-stranded sa baha, at pati si GMA eh na-late din. At hindi ko na ikukuwento ang pagsakay ni QT sa sidecar dahil I'm sure alam na ninyong lahat.

Anyway, so ayun na, nangyari na nga ang awarding. Pero tulad ng ibang fans ni Quentin na masuwerteng nakasama sa guest list ng Malacañang, wala na akong nagawa kundi i-stalk na lang siya. Isip ako ng isip, "Magpa-picture kaya ako? Eh paano 'yan wala naman akong kasama, sinong kukuha ng picture namin? Pero teka, once in a lifetime opportunity lang ito? Ano nang gagawin ko?"

Luckily, eh may nakita akong kakilala from NCCA (National Commission for Culture and the Arts), si Rene. Once lang kami nag-meet ni Rene, November last year pa at dahil ito sa facial junket ng Dermclinic sa Clark, Pampanga. Buti na lang accomodating ang Rene at sa kanya na lang din ako nag-request ng photos para sa Cinemanila Awarding.

So nang makita ko si Rene, nabuhayan ako ng loob. "Ayan may kukuha na ng picture namin ni QT," isip ko. Kaya lang, dahil kumakain ang Quentin, ayaw niya munang magpa-picture. So wala na tuloy akong nagawa kundi sundan siya, panoorin siyang kumuha ng cookies, pasta, at juice, at sundan ulit siya. Hay, para talaga akong gaga, ngayon lang ako na-starstruck sa buong buhay ko. Fan kasi talaga ako ng mga pelikula niya at parang lost ako sa sariling mundo ko habang tinitignan siyang kumakain.

Nang matapos si Quentin kumain, sabi ng isang taga-NCCA (official yata kasi mukhang "Ma'am" na siya eh) puwede na raw magpa-picture kay Quentin pero "group picture." Eh anak ng tinapa, sinong kagrupo ko eh mag-isa nga lang ako eh? Kaya nang mag-pose na ang mga taga-NCCA for a photo, sumingit talaga ako. At heto ka, katabi ko si Quentin (hehehe!!!), medyo dikit ang braso namin sa photo, may isang babaeng mas maliit lang sa akin na nasa unahan ko pero basta, dikit ang braso namin.

Heto ang photo:




Basta, hayun ako, 'yung magandang babae sa kaliwa ni Quentin. Natatawa lang ako sa idea na baka kapag nakita ito ng mga empleyado ng NCCA eh mapatanong sila na "Sino ang babaeng 'yon?" At baka ilagay nila ito sa FHM, dun sa section na binibilugan 'yung mukha ng mga sumisingit sa photo. Anu't anupaman, at least may photo kami ni Quentin. Hintayin lang nilang magka-time ako at ika-crop ko silang lahat. Buwahahahahaha!